Wat geniet ik elke keer van het Stedelijk museum. De ruimte, de kunst, het licht, de gedachten, ik word er erg gelukkig van. Dit keer schrok ik me rot. In een ruimte begon iemand raar te dansen. Ik dacht dat een suppoost niet goed geworden was maar hij deed dit bij meerdere mensen die de ruimte binnen kwamen. Na het dansje sprak hij de woorden This is good, This is propaganda, This is exchange. Ik moest er eigenlijk erg om lachen. In een volgende ruimte lag een vrouw op de grond, hele langzame bewegingen tegen de muur te maken. Af en toe keek ze naar het publiek. Ik zocht de naam van het kunstwerk en zag staan: Tino Sehgal Instead of allowing some thing to rise up to your face dancing bruce and dan and other things. Het Stedelijk Museum presenteert het live werk van deze radicale kunstenaar 365 dagen lang (heel 2015), van opening tot sluiting. Bij Sehgal is het kunstwerk een live ontmoeting tussen kunstwerk en publiek. Sehgal maakt geen objecten, maar creëert ‘situaties’ in het museum, waarbij dansers en figuranten specifieke handelingen uitvoeren en soms de bezoeker aanspreken. Deze ontmoetingen bieden de bezoeker een volstrekt unieke ervaring van het levende kunstwerk.
Het mooist in deze ruimte was wel de vader met zijn ongeveer 3 jarige dochtertje. Ze zaten samen op de grond. Het meisje keek en stond op. Ze had een lief jurkje aan en draaide daarmee rondjes. Al zwierend liep naar de vrouw op de grond en vroeg: "Wat doe jij?" Mooi de nieuwsgierigheid van het kind. De foto zegt meer dan woorden. Ik geniet er nog steeds van.